.bmp)
Στον πιο κάτω σύνδεσμο θα βρείτε στοιχεία για τη δράση του συγγραφέα του κειμένου Νεανικός ιδεαλισμός, Peter Daglish (το κείμενο το οποίο σχολιάσαμε στην τάξη). Ως ιδεαλιστής και ως ενεργός πολίτης που αγωνίζεται για τη διατήρηση των οικουμενικών αξιών αφιέρωσε τη ζωή του στα παιδιά του Νεπάλ.
http://www.odemagazine.com/doc/14/more_than_good_intentions
http://www.odemagazine.com/doc/14/more_than_good_intentions
Εδώ θα βρείτε τη βιογραφία του http://www.prospeak.com/speakers/peter-dalglish.html
Δυστυχώς οι σελίδες είναι στην αγγλική γλώσσα...
20 σχόλια:
Αυτός είναι άνθρωπος.. ο κόσμος θα ήταν 100 και βάλε φορές καλύτερος αν όλοι μας έστω και λίγο παραδειγματιζόμασταν απ'αυτόν.. τελικά, θέλει πολύ θάρρος κι ανθρωπιά για να είσαι πραγματικός άνθρωπος!
Προφανώς για τον πολύ κόσμο είναι ένας ακόμα τρελός. Θα συμφωνήσω με την Ελισάβετ ότι ο κόσμος μας χρειάζεται πολλούς τέτοιους "τρελούς" για να γίνει καλύτερος.
κάθε φορά που νιώθω να βυθίζομαι σε αυτό το βούρκο της σημερινής ματαιοδοξίας και ματαιότητας ζητώ επειγόντως διακαώς μια σανίδα ελπίδας, μια ελπίδα αυθόρμητη νεανική και άκρως ιδεαλιστική σχεδόν αγνής ομορφιάς. Και ο νους μου πάντα ανατρέχει στην αγαπημένη μου σελίδα εκεί που η δημιουργικότητα και η αυθεντικότητα των περσινών μου μαθητών (Γ3)μου υπενθυμίζει γιατί έγινα καθηγητής και πως το να είσαι παιδαγωγός μπορεί να με φέρει σώο ψυχολογικά στην Ιθάκη μου αναπολώντας τις ωραίες μας περσινές στιγμές.
mr m ευχαριστούμε για την
"κατάθεση ψυχής" που αν και μικρή σε έκταση είναι πολύ μεγάλης σημμασίας. Έχοντας τέτοιους καθηγητές θυμόμαστε πως το να είσαι μαθητής δεν είναι μόνο διάβασμα μέχρι τα μεσάνυχτα ή άγχος αλλά μία περίοδος της ζωής μας γεμάτη με περιπετειούλες και χαρές!
Σας στέλλω με πολλή αγάπη αυτό το ποίημα αναφερόμενος στο αίσθημα της δημιουργίας, καθώς και στο ουσιαστικό φως που πρέπει να υπάρχει μέσα στη ζωή μας
Στη Δύση του Ηλίου
Καθώς δύει ο ήλιος και ροδοκοκκινίζει,
κάθεσαι και θαυμάζεις το μαγευτικό τελείωμα της ημέρας.
Η σκέψη ταξιδεύει στην πορεία που διέγραψε αυτό το θεϊκό ουράνιο σώμα που γεμίζει με φως τη ζωή και το σύμπαν ολόκληρο.
Και θυμάσαι νοσταλγικά την ωραία Ανατολή, τις απαλές ακτίνες
και νοιώθεις τη θέρμη του να μεγαλώνει καθώς κάνει τον κύκλο του.
Και τώρα που δύει ο ήλιος, αναπαύεσαι δένοντας τα χέρια, γέρνεις το κεφάλι πίσω με ικανοποίηση κι ένα γλυκό χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη σου, γιατί ήσουνα τυχερος που είχες όλο αυτό το Φως να κοσμεί την ημέρα σου
omg.. εν πολλά ωραίο mr.m, ειδικά το τέλος του άρεσε μου πολλά!
Σε ένα τόπο ξεκομμένο
Όπου τα όνειρα γίνονται άπιαστα ξαφνικά
Όπου οι ελπίδες φεύγουν μακρια..
Εκεί είναι κτισμένο το σπίτι σου
Στο βασίλειο της μιζέριας..
Αλλά όταν φεύγεις
Περιφρονώντας τον θάνατο
όλα αποκτούν χρώμα,
όλα αποκτούν ζωή
Τα όνειρα πλησιάζουν όλο και πιο κοντά
και οι ελπίδες σε σένα έρχονται ξανά.
η ψυχή σου πλυμμηρίζει με χαρά..
και ακόμα 2 άσχετοι στοίχοι:
"εναλίς βραχονησίδα η ψυχή,
που απ'το σώμα προσπαθεί ν΄
απελευθερωθεί.."
[εμπνευσμένο απ'το μάθημα των αρχαίων.. παράξενο αλλά αληθινο :P]
Elissavet
Δεν μπορώ παρά να εκφράσω τη χαρά μου μια και το ιστολόγιό μας έγινε χώρος έκφρασης και πηγή έμπνευσης μαθητών αλλά (ω του θαύματος)και καθηγητών:)
Ελισάβετ, μου άρεσε πολύ το ποίημά σου αλλά περισσότερο μου άρεσε το τελευταίο δήθεν άσχετο δίστιχο. Κι αυτό για δύο λόγους:1)γιατί το εμπνεύστηκες από το μάθημα των αρχαίων και 2)γιατί είναι ό,τι πιο λιτό και περιγραφικό έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό.
Εναλία, λοιπόν, βραχονησίδα η ψυχή. Και δεν χρειάζεται να βγει από το σώμα. Μόνο να ταξιδεύει εναλίως, αενάως.
να εν καλά ο Αισχυλος τζαι ο άλλος ο παρέας που έκαμε το σχολιο του ειδαλιος με διστοιχο με τριστοιχο ηταν να είχε! :P
νιώθω υπέροχα άμαν διαβάζω ποιήματα εμπνευμένα από τις ψυχές σας. Δίνουν άλλες διαστάσεις. Απολαμβάνοτα γιατί εγώ εν μπορώ να γράψω ποιήματα και να εκφραστώ εν μου βγαίνει γι'αυτό απολαμβάνω των αλλονών... είναι WOW(=τέλεια στα ελληνικά) Συμφωνώ με τον κύριο ότι το δίστοιχο δεν είναι άσχετο! Ασχετο θα ήταν αν δεν ήταν ωραίο σάβετ γι'αυτό συνέχισε για να διαβάζουμε εμείς οι κυριολεκτικά άσχετοι.
ε-ντάξει μίχα μου!
εν αλήθκια που σου λαλώ
Μιχαηλίνα, οι σουρεαλιστές ποιητές έλεγαν πως ο κάθε άνθρωπος μπορεί να γράψει και μάλιστα πολύ καλά. Για να μην λες ότι δεν μπορείς να γράψεις σε διατάζω ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ να γράψεις ότι σου κατέβει. Είμαι σίγουρος ότι θα είναι πολύ καλό.Θα περιμένω.
lol.. συμφωνώ με τον κύριο!
κύριε σίγουρα θα είναι πολλά καλό για γέλια ή ακόμα και για κλάματα! εσύ σάβετ μου συμφωνείς με κάτι που εν ξέρεις. άτε να αποποιρανθώ να γράψω κάτι αλλά αν είναι χάλια και γελάσετε δεν φταίμε εμείς...τζιαι κύριε τοιχένει να διαφωνώ με τους σουρεαλιστές επειδή το χάρισμα να δένεις τις λέξεις σε ένα ποίημα και να βγαίνει κάτι υπέροχο δεν το καταφέρνει ο οποισδήποτε
Ρε Μιχαηλίνα σοβαρέψου εν να καταφέρεις να γράψεις ποίημα και μάλιστα πολύ ωραίο.
PELLI POWER
χαρούλα εσύ είσαι που το έγραψες? μεν πιστεύκετε σε κάτι που δεν είδατε γιατί στο τέλος εν να την πάθετε
Michel σιώπα και γράψε ποιήμα τωρά.
που να το έβρω? έγραψα ένα αλλα αντρεπουμε να το φέρω γιατί εν είναι ωραίο. όσο τζιαι να θέλω εν μου φκείνει τούτο το καλλητεχνικό...πως το λαλούν
ένα τραγούδι της pink πολλα δυνατό! δείτε το και διαβαστε και τα λόγια του... εν πολλά αληθινό!
http://www.youtube.com/watch?v=jm5AO4S04r4&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=ITZZ6-qCYIE&feature=related
Dear Mr. President,
Come take a walk with me.
Let's pretend we're just two people and
You're not better than me.
I'd like to ask you some questions if we can speak honestly.
What do you feel when you see all the homeless on the street?
Who do you pray for at night before you go to sleep?
What do you feel when you look in the mirror?
Are you proud?
How do you sleep while the rest of us cry?
How do you dream when a mother has no chance to say goodbye?
How do you walk with your head held high?
Can you even look me in the eye
And tell me why?
Dear Mr. President,
Were you a lonely boy?
Are you a lonely boy?
Are you a lonely boy?
How can you say
No child is left behind?
We're not dumb and we're not blind.
They're all sitting in your cells
While you pave the road to hell.
What kind of father would take his own daughter's rights away?
And what kind of father might hate his own daughter if she were gay?
I can only imagine what the first lady has to say
You've come a long way from whiskey and cocaine.
How do you sleep while the rest of us cry?
How do you dream when a mother has no chance to say goodbye?
How do you walk with your head held high?
Can you even look me in the eye?
Let me tell you 'bout hard work
Minimum wage with a baby on the way
Let me tell you 'bout hard work
Rebuilding your house after the bombs took them away
Let me tell you 'bout hard work
Building a bed out of a cardboard box
Let me tell you 'bout hard work
Hard work
Hard work
You don't know nothing 'bout hard work
Hard work
Hard work
Oh
How do you sleep at night?
How do you walk with your head held high?
Dear Mr. President,
You'd never take a walk with me.
Would you?
οι απλά δυνατό οι απλά δυνατό ιδικά άμαν το τραγουδά η pink μου....
Δημοσίευση σχολίου